Belirsizlik

Belirsizlik, kaçınılmaz bir gerçek... Çünkü insan hayat içinde ne tam olarak istediğini bilebilir ne de diğerlerinin arzularını tam anlamıyla kavrayabilir. Öznenin karşısında duran şey, hep bir eksikliktir, hep bir boşluk. Bu boşluk, arzunun beslendiği kaynak ama aynı zamanda huzursuzluğun, endişenin de derin kaynağı. Belirsizlik, bir şeylerin hep eksik kalacağı, hiçbir şeyin bütünüyle güvence altında olamayacağı gerçeği..Lacan’ın Gerçek’i, bu belirsizliğin en saf haliyle tezahür ettiği yer—ne kavranabilir, ne anlatılabilir, ne de kontrol altına alınabilir. Hep orada, her şeyin ardında, sessizce mevcuttur.Belirsizlikle yaşamak, öznenin bu gerçeği kabul etmesiyle başlar. Özne, simgesel düzenin getirdiği yapıların, anlamların, ve yasaların eksikliğini bilir, çünkü simgesel, Gerçek'in karşısında her zaman eksik kalır. Her kelime, her anlam, gerçekte kaçan bir şeyin, dile getirilemeyen bir şeyin üzerinde durur. O halde, belirsizlikle yaşamak, bilinmez olanı, açıklanamayanı kabullenmektir—ama pasif bir teslimiyetle değil, aksine, aktif bir ilişki kurarak. Belirsizlik, insanın her daim karşı karşıya olduğu bir uçurum; özne bu uçurumdan korkmak yerine, onunla yan yana yürümeyi öğrenebilir.
Belirsizliğin getirdiği endişe, aslında arzunun yakıtıdır. Arzu her zaman başka bir şeye yönelir, çünkü özne aradığı şeye hiçbir zaman tam anlamıyla ulaşamayacağını bilir. Ama tam da bu erişilmezlik, arzuyu canlı tutar. Belirsizlik, arzunun hareket alanıdır, özneye sürekli bir arayış içinde olma özgürlüğü verir. Her şey kesin olsaydı, arzu da sona ererdi. O yüzden, belirsizlik, aynı zamanda yaratıcı bir alan sunar; özne, bu bilinmeyenin içinde kendi varoluşuna anlam katmaya devam eder.Belirsizlikle yaşamak, daima tamamlanmamış bir hikâyede yaşamak gibi... Her şey mutlak cevaplar ve kesinlikler üzerine kurulmuş olsaydı, hayatın şiirselliği de kaybolurdu. Belirsizliğin kaotik ritmine uymak... Arzuların peşinden gitmek, eksikliği kucaklamak ve boşlukla dans etmek—işte belirsizlikle yaşamak budur. Hayatın her adımında bir boşlukla karşılaşmak, ama bu boşluktan korkmak yerine onun içinde hareket etmeyi öğrenmek, insanın kendi varoluşunu daha derin bir biçimde deneyimlemesine olanak tanır.

Affetmek

Affetmek, geçmişi silmek ya da kırılanı onarmakla değil, simgesel düzendeki onarılamaz çatlakla yüzleşmekle ilgilidir. Merhemden ziyade imkânsız olanla bir hesaplaşma... Acının pürüzsüzce silinmesi değil, asla tam olarak kapanmayan bir yarayla yapılan hassas bir dans... Affetmek, ötekinin kusurluluğuyla kendi kusurluluğunun bir yansıması olarak yüzleşmektir; burada özne eksiklik gerçeğiyle karşı karşıyadır: kendindeki eksiklik ve Öteki'ndeki eksiklik. Gerçek affetme, ideali yeniden tesis etmez ama asla doldurulamayacak olan boşluğu kabul eder. Bu, egonun adalet veya telafi talebinin ötesine geçen, bunun yerine arzunun ve suçluluğun tarifsiz yaralarının açığa çıktığı Gerçek'e dokunan bir eylemdir. O halde affetme barıştan ziyade, Öteki'nin de tıpkı kendisi gibi bu temel eksiklikle damgalanmış olduğunu kabul etmekle ilgilidir. İyileşmek için affetmeyiz, çünkü iyileşmek sağlam bir şeye geri dönmeyi gerektirir. Affetme, onarma fantazisinden vazgeçme, yaranın kendisinin varlığın dokusunun bir parçası olduğunu kabul etme eylemidir. O halde affetmek, Öteki'nin insandan daha fazlası olması talebinden vazgeçmektir. Hepimizi tanımlayan eksikliğin önünde kırılgan bir dayanışma sunmaktır. Kaybedilen uyumu geri kazanmak için değil, bütünlüğün bir mit olduğu ve sevginin çatlaklarda bulunduğu varoluşun parçalanmış doğasını kucaklamak için affederiz.